Δημοσιεύτηκε στον «Εξάντα» τον Ιούνιο του 2013.

Τον Μάρτιο του 2013 η Κύπρος «εξυγιάνθηκε» από την τρόϊκα, καθώς οι τράπεζές της αντιμετώπιζαν, σαν συνέπεια της ελληνικής κρίσης, πρόβλημα ρευστότητας, πράγμα που συμπαρέσυρε το ίδιο το κράτος στην οικονομική δυσπραγία. Όμως οι όροι αυτής της «σωτηρίας» ήταν οι ίδιοι συντριπτικοί: Παράλληλα προς το γνωστό και συνηθισμένο σκληρό πρόγραμμα λιτότητας «εκκαθαρίστηκε» (διάβαζε: εξοντώθηκε) και το μισό τραπεζικό σύστημα της μεγαλονήσου με συμμετοχή μετόχων, ομολογιούχων και καταθετών. Η Κύπρος χρησιμοποιήθηκε σαν κουνέλι-πειραματόζωο, για να δοκιμαστεί πάνω της το μελλοντικό σύστημα «εξυγίανσης» των τραπεζών στην Ευρωζώνη συνολικά. Και όντως αυτό το μοντέλο πήρε την μορφή νόμου σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης αμέσως μετά την πρόβα στην Κύπρο. Με την άτεγκτη εφαρμογή του σχεδίου στο ανυπεράσπιστο νησί κυρίευσε δέος το σύνολο του ευρωπαϊκού Νότου.

Σήμερα ξέρουμε ότι την λύση αυτή την προετοίμαζε και την καθυστερούσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τόσο καιρό, όσο χρειαζόταν, για να προλάβουν να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από το νησί οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες. Όταν στις 15./16. 3.2013 «έσκασε το κανόνι» και οι καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ έχασαν τα λεφτά τους, πιασμένοι στην «φάκα» είχαν μείνει μόνον οι ανίδεοι, οι ίδιοι οι Κύπριοι, Ρώσοι, Άραβες  και άλλοι επενδυτές. Το οικονομικό μοντέλο της Κύπρου υπέστη βαρύτατο πλήγμα.

Η «σωτηρία» αυτή της Κύπρου χάριν του Ευρώ αποτελεί την προσωρινά τελευταία πράξη μιας σειράς ανόσιων σχέσεων μεταξύ της Ευρώπης και του νησιού της Αφροδίτης με διάφορους σταθμούς (1960 – 1974 – 2004 – μετά το 2004 – 2013). Επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία έπεσε θύμα βαρύτατων εγκλημάτων διεθνούς δικαίου και χρειαζόταν επειγόντως την βοήθεια των Ευρωπαίων εταίρων της. Γι’ αυτούς τους τελευταίους όμως το Διεθνές Δίκαιο περιορίζεται προφανώς στην περίπτωση της Κύπρου σ’ ένα τυπικό μίνιμουμ.