Eίμαστε αυτονόητα με τους Ουκρανούς και κατά του Πούτιν, ειδικά στην Ελλάδα. Πρώτον για λόγους συναισθηματικούς και ανθρωπιστικούς: Όποιος έχει ενσυναίσθηση της τραγωδίας των Ουκρανών είναι υπέρ του αδύναμου, υπέρ του ανθρώπου που αγωνίζεται για την πατρίδα του, υπέρ εκείνου που αμύνεται. Και είναι κατά του ισχυρού, του εισβολέα, του επιτιθέμενου. Υπέρ του Δαυίδ και κατά του Γολιάθ. Η αλληλεγγύη με τους Ουκρανούς πρέπει να εκδηλωθεί άμεσα απέναντι στους φυγάδες που φθάνουν από εκεί στην υπόλοιπη Ευρώπη. Επειδή, αν δεν είναι αυτοί αληθινοί πρόσφυγες, τότε δεν είναι κανείς. Οι Ρώσοι εισβολείς με την επίθεση στην Ουκρανία δημιουργούν πρόσφυγες με βάση ένα αρχαϊκό και σχεδόν κλασσικό πρότυπο: «τους μεν εκβαλόντες, τους δε αποσφάξαντες των πολιτών», όπως έγραφε ο Πολύβιος.

Δεύτερον για λόγους πολιτικούς: Έχουμε να κάνουμε και στην γειτονιά μας με ένα μικρό Πούτιν, τον Ερντογάν, που κινείται με βάση την ίδια αναθεωρητική λογική των διεθνών συνθηκών και της ιστορίας γενικότερα, χρησιμοποιεί τα ίδια επιχειρήματα για τους γείτονες που ήταν κάποτε (υπόδουλο) τμήμα της αυτοκρατορίας που θέλει τώρα να ξαναστήσει, η χώρα του διαίρεσε ήδη με πόλεμο την Κύπρο, όπου συντελέστηκε, ας μην το ξεχνάμε, η πρώτη μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ξένη στρατιωτική εισβολή στην Ευρώπη και απόσχιση μέρους επικράτειας ενός κράτους-μέλους του ΟΗΕ, και την κρατά μέχρι σήμερα διαιρεμένη με μόνιμο στρατό κατοχής, ενώ απειλεί ανοιχτά με casus belli την Ελλάδα, αν κάνει χρήση των δικαιωμάτων που της δίνει το διεθνές δίκαιο στο Αιγαίο. Οι ομοιότητες στην συμπεριφορά του ενός (Πούτιν) και του άλλου (Ερντογάν) είναι πολλές και σε πολλά επίπεδα.

Αν όμως αυτό είναι η μία πλευρά του νομίσματος, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την άλλη, τα καταστροφικά λάθη και την απληστία της Δύσης που οδήγησαν τα πράγματα στο σημείο που είναι στο ουκρανικό. Μετά το τέλος αυτού του πολέμου η Ευρώπη, και σ’ αυτήν συμπεριλαμβάνεται φυσικά και η Ρωσία, θα είναι η χαμένη της υπόθεσης συνολικά.