Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εξάντας» τον Δεκέμβριο του 2011.

Ζούμε σε μια τραγική εποχή. Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες των τελευταίων τριανταεπτά ετών μετά την δικτατορία δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε την ζοφερή εικόνα, στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα σήμερα. Σαν να μας έδωσε ο Θεός φτερά κάποτε, όπως στο μυρμήγκι, για να μας καταστρέψει. Σαν να μας έβαλε κάποιος με δανεικά στο κλάμπ των εικοσιπέντε πιο πλούσιων κρατών της γης, για να μας τα πάρει πίσω ύστερα και να μας αφήσει να αυτο-διαλυθούμε μέσα στον σκυλοκαυγά που ακολουθεί την χαμένη ευωχία.

Η Ελλάδα, χώρα όπου γεννήθηκε η τραγωδία, βγάζει τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια σήμερα. Να ποιο θα μπορούσε να είναι το τέλος: Ο καθένας παίρνει μ’ ένα λοστό ή καλάσνικωφ το δίκιο στα χέρια του, η οικονομία της αγοράς αντικαθίσταται απ’ την ανταλλακτική οικονομία, τα νοικοκυριά φορτώνουν τα έπιπλα του σπιτιού σε κάρα για να τα ανταλλάξουν σε υπαίθρια παζάρια με τρόφιμα, η μεσαία τάξη καταστρέφεται, φάσμα πείνας και εμφυλίου πολέμου πλανιέται στην χώρα, ανατροπή της δημοκρατίας προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Ίσως θα έπρεπε να έλθει στην Αθήνα να μας κυβερνήσει σαν δανεικός πολιτικός κανένας Γερμανός!, γιατί όχι; Ας πούμε ο Wolfgang Schäuble. Θα ήταν άλλωστε προτιμότερο απ’ το να μας κυβερνάνε απ’ το Βερολίνο, χωρίς να αναλαμβάνουν καμία υποχρέωση έναντι της Ελλάδας σε ευαίσθητα θέματα, όπως είναι η οικονομική ανάπτυξη, η κοινωνική συνοχή, η εθνική ασφάλεια, καθώς γίνεται ως τώρα.