Από την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους η Ελλάδα είχε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ότι διάφοροι Έλληνες που δεν ανήκαν στην κανονική περίπτωση του εγχώριου ψηφοφόρου διεκδικούσαν συμμετοχή στις αποφάσεις και μεταξύ άλλων το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις ελληνικές εκλογές. Τον 190 αιώνα επρόκειτο για «ετερόχθονες», προερχόμενους από περιοχές που δεν είχαν ακόμα ενσωματωθεί στην υπό σύσταση νέα πατρίδα, αργότερα για εκπατρισθέντες, στο γύρισμα του αιώνα και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για ομογενείς που μετανάστευσαν αθρόα στο εξωτερικό, αναζητώντας καλλίτερη μοίρα, συνήθως σε υπερωκεάνειες χώρες, Αμερική, Αυστραλία κλπ., μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν μετανάστες εργάτες που πήγαν στις ραγδαία αναπτυσσόμενες χώρες της Ευρώπης, ιδίως στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ), οι οποίες έκαναν και με την δική τους συνδρομή «το οικονομικό τους θαύμα», σήμερα είναι πάνω από μισό εκατομμύριο νέοι κυρίως άνθρωποι που αναγκάστηκαν να φύγουν από την χώρα τα χρόνια της πρόσφατης δεκαετούς κρίσης 2009-2019 («νεομετανάστες»).  Όλοι αυτοί οι «εξωχώριοι» Έλληνες έκαναν χρήση της «ελευθερίας της μετανάστευσης» που χορηγούσε πάντοτε «γενναιόδωρα» η πατρίς, συχνά μάλιστα «ευγνωμονούσα».

Οι ομογενείς αυτοί της διασποράς, που σήμερα υπολογίζονται περίπου σε τέσσερα εκατομμύρια, μικρό μέρος των οποίων θα ήταν οι εκτός Επικρατείας πιθανοί εκλογείς, στερούνται ως τώρα το δικαίωμα της ψήφου στις ελληνικές εκλογές, στα δημοψηφίσματα κλπ.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο νομικό περιοδικό «Το Σύνταγμα», τεύχος 3/2019