Δημοσιεύτηκε στον «Εξάντα» τον Ιούνιο του 2012.

 

Μια ιδιόρρυθμη ασυνεννοησία κυριαρχεί ανάμεσα στους Έλληνες και τους Γερμανούς, όταν μιλάνε μεταξύ τους σε συνέδρια, δημόσιες και ιδιωτικές συζητήσεις για θέματα όπως «Η Ελλάδα σε κρίση» ή «Το Ευρώ σε κίνδυνο» κλπ. Ο λόγος είναι ότι λέξεις και φράσεις-κλειδιά, που στα χείλη μπορεί να ακούγονται ίδιες, παίρνουν τελικά πολύ διαφορετική σημασία στο μυαλό των μεν και των δε. Αλλιώς εννοούν π.χ. οι Έλληνες τις λέξεις «έλλειψη ανταγωνιστικότητας στην Ευρώπη», «παραμονή στην ευρωζώνη με μέτρα λιτότητας», «δημοσιονομική πειθαρχία», «δημιουργία ενός πολιτικού κέντρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση», «αλληλεγγύη» κλπ. – κι αλλιώς οι Γερμανοί. Από τις πολλές  σημασιολογικές παραμέτρους αυτών των ομολογουμένως σύνθετων εννοιών ο καθένας εστιάζει σ’ αυτό που τον συμφέρει.

Το κακό είναι ότι ο αναγκαίος διάλογος μεταξύ των δύο πλευρών δεν πραγματοποιείται στ’ αλήθεια ή πραγματοποιείται σαν «διάλογος μεταξύ κουφών».

Το άρθρο εστιάζει συνοπτικά στις πιο συνηθισμένες ελληνικές αιτιάσεις απέναντι στους εταίρους-δανειστές σήμερα και παρουσιάζει πιο αναλυτικά τον γερμανικό και ευρωπαϊκό αντίλογο σ’ αυτές τις αιτιάσεις – στα πλαίσια μιας πλασματικής «μετάφρασης» που επιχειρώ, χωρίς να αξιολογώ τα εκατέρωθεν επιχειρήματα.