Δημοσιεύτηκε στον «Εξάντα» τον Δεκέμβριο του 2014.

 

Σε διπλανό άρθρο με τίτλο «Η σκυτάλη της αχρειότητας» αποδίδω στους Έλληνες ευθύνη για την ελληνική κρίση σ’ ένα πολύ υψηλό ποσοστό και λέω απερίφραστα ότι στον εαυτό τους θα έπρεπε να ζητάνε την αιτία του κακού, αν θέλουν να βγουν ποτέ από την κρίση. Εδώ όμως υποδείχνω εν είδει «αντίστιξης» την ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ό,τι συνέβη και συμβαίνει ακόμα στην Ελλάδα.

 

1). Μπορεί να φταίξανε κατά κύριο λόγο  οι Έλληνες για την έλευση της κρίσης στην Ελλάδα, αλλά υπάρχει μια πολιτική και οικονομική συνυπαιτιότητα της Ευρώπης που δεν πρέπει να αποκρύβεται. Πολιτική συνυπευθυνότητα, επειδή σαφώς οι Ευρωπαίοι γνώριζαν την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, αλλά ήθελαν να ενσωματώσουν την Ελλάδα οπωσδήποτε στις ευρωπαϊκές δομές, για να μην χαθεί ο δυτικός έλεγχος πάνω στην χώρα μετά την δικτατορία 1967-1974 και την κυπριακή τραγωδία – και τα δύο προϊόντα της μονόπλευρης εξάρτησης της Ελλάδας απ’ την Δύση. Οικονομική συνυπευθυνότητα, επειδή οι Ευρωπαίοι είχαν οι ίδιοι μεγάλο κέρδος απ’ την διεύρυνση της οικονομικής αγοράς και επειδή τα εύκολα δάνεια που έπαιρνε η Ελλάδα από τις αγορές χρήματος, ιδίως μετά την είσοδο στην Ευρωζώνη (με επιτόκιο όσο και αυτό που δανειζόταν η Γερμανία), εξαργυρώνονταν αναγκαστικά στις δικές τους χώρες.

2). Μπορεί μεν να ήταν οι ομολογίες της ελληνικής κυβέρνησης και οι νέες στατιστικές εκθέσεις της, ιδίως αυτής του Γεωργίου Α. Παπανδρέου, εκείνες που προκάλεσαν την απόσυρση της εμπιστοσύνης των αγορών, αλλά στην συνέχεια εκδηλώθηκε εγκληματική κερδοσκοπική επίθεση από τις τελευταίες κατά της Ελλάδας, που δεν δικαιολογείται από μόνη της από τα στατιστικά στοιχεία και τα οικονομικά μεγέθη, αλλά απέβλεπε να πλήξει το ίδιο το ευρώ. Η Ελλάδα έπεσε θύμα αυτής της κερδοσκοπικής απληστίας. Το χειρότερο όμως είναι ότι η «στήριξη» που της δόθηκε από την τρόϊκα είχε η ίδια καταστροφικά οικονομικά αποτελέσματα. Και ναι μεν άλλο οι αγορές και άλλο οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών και μπορεί οι δεύτερες να φοβούνται τις πρώτες, εδώ όμως υπήρξε ως ένα βαθμό συμπαιγνία, με σκοπό μεταξύ άλλων να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες.

3). Μπορεί μεν να υπήρξε βασική ελληνική υπαιτιότητα στην έλευση της κρίσης, αλλά στην συνέχεια αυτή έγινε πρόσχημα, για να εγκαταλείψει η Ευρώπη τις δεσμεύσεις της από όλες εκείνες τις ωραίες συμφωνίες και τα μεγάλα λόγια για τα ανθρώπινα και τα κοινωνικά δικαιώματα και την διεθνή αλληλεγγύη που είχε υπογράψει μόλις το 2007 (Συνθήκη Λισσαβόνας).

4). Μπορεί μεν να υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια οικονομικές ατασθαλίες και διαφθορά στην Ελλάδα, όπως και «μαγείρεμα» των στατιστικών στοιχείων, αλλά όλα αυτά χρησιμοποιήθηκαν διογκωμένα στην Γερμανία και σε άλλες «αδελφές» χώρες (ΜΜΕ και δηλώσεις πολιτικών) σχεδόν σαν προπαγανδιστικός μηχανισμός πολέμου, με συνδαύλιση μίσους και απαξίωση ενός ολόκληρου λαού, για να δικαιολογηθεί η παραπομπή της «πόρνης Ελλάδας» στην δικαιοσύνη του ΔΝΤ, που είναι νεοφιλελεύθερη δικαιοσύνη τύπου Παλαιάς Διαθήκης, και η επιβολή της ποινής του «λιθοβολισμού» με εξοντωτικά μέτρα λιτότητας. Ιδίως όμως χρησιμοποιήθηκαν όλα αυτά σαν προπέτασμα καπνού, για να συγκαλυφθεί το γεγονός ότι η Γερμανία αποκομίζει απ’ την ωμή νεοφιλελεύθερη αντιμετώπιση της κρίσης του ευρώ ασύλληπτα κέρδη, τόσο οικονομικά, αλλά κυρίως πολιτικά, και μετά από δύο χαμένους παγκόσμιους πολέμους γίνεται και πάλι η ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης.

5). Μπορεί μεν να έπρεπε να διορθωθεί το κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο της Ελλάδας που δεν ήταν πια βιώσιμο, αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει, τόσο για λόγους οικονομικής λογικής, όσο και για λόγους αλληλεγγύης, με πιο αργούς ρυθμούς, ώστε να δοθεί στους Έλληνες χρόνος προσαρμογής, έστω κι αν αυτό σήμαινε για ένα διάστημα μια κάποια μεγαλύτερη ανάγκη χρηματοδότησης απ’ την πλευρά των εταίρων.

6). Μπορεί να προκρίθηκε η θεραπεία-σοκ, αλλά έπρεπε να γίνει γρήγορα αντιληπτό σε όποιον έχει μάτια να δει και αυτιά να ακούσει, ότι η έκταση που πήραν τα επιβεβλημένα απ’ την τρόϊκα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα, δηλαδή η αποδόμηση του κράτους, η φτωχοποίηση μεγάλων στρωμάτων του ελληνικού λαού, η ανεργία και η εξαθλίωση του εργατικού δυναμικού της, προσβάλλουν πλέον βάναυσα τις αξίες της Ευρώπης, που αυτολιβανίζεται ως μοντέλο δημοκρατίας, ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης στον κόσμο και απονέμει στον εαυτό της παράσημα και νόμπελ ειρήνης. Στην Ελλάδα χιλιάδες άνθρωποι ζουν με μισθούς 300 και συντάξεις 500 Ευρώ, εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν μέσα και έξω από τα νοσοκομεία από έλλειψη φαρμάκων, πολλοί χάνουν το σπίτι τους απ’ την εξοντωτική φορολόγηση και την αδυναμία αποπληρωμής των δανείων, τα ποσοστά των αυτοκτονιών έχουν εκτιναχθεί στα ύψη κλπ. κλπ. Όλα αυτά έγιναν και γίνονται με πλήρη γνώση ή στην καλλίτερη περίπτωση (δες το «μαθηματικό λάθος» στον πολλαπλασιαστή ύφεσης του ΔΝΤ, που το ίδιο παραδέχτηκε) με εγκληματική αμέλεια της τρόϊκας για τις συνέπειες των μέτρων.